«لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْض»
(آن‌چه در آسمانها و آن‌چه در زمين است از آن اوست و اسباب و علل همه از او فرمان مىگيرند.)[بقرة ۲۵۵]
مالکیت خداوند نسبت به هستی، مالکیتی حقیقی است نه اعتباری( به‌سان مالکیت انسان نسبت به اموالش که صرفاً نوعی اختصاص اعتباری است).
مالکیت حقیقی منفکّ از خالقیّت نیست؛ بنابراین مملوکات خداوند، مخلوقات او نیز هستند و وجود خودشان را در هر لحظه، از خدا دریافت می‌کنند. از این رو بین خدا و مملوکاتش فاصلۀ وجودی نیست؛ امکان ندارد مِلک باشد ولی مالکش نباشد. در مالکیت حقیقی مانعی از تصرف مالک در ملک خودش وجود ندارد. چون هر چه بخواهد مانع شود، خودش مخلوق، مملوک و محتاج اوست.
جامی از زلال المیزان
رمضان ۱۴۴۱
ثبت دیدگاه