«مَنْ ذَا الَّذي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِه»
(كيست آنكه جز به اذن او، نزد وى شفاعت كند و انجام كارى را سبب شود؟)[بقره۲۵۵]
از آن‌جایی که اسباب و مسببات در هستی شفیع و واسطۀ تحقق ارادۀ الهی هستند، اثرگذاری آن‌ها نیز منوط به اذن و ارادۀ الهی است، از این رو می‌بینیم که آتش نمرود اثر خود را در سوزاندن حضرت ابراهیم از دست می‌دهد و یا سیلان و جریان آب، هنگامی که حضرت موسی عصای خود را به آن می‌زند، متوقف می‌شود.
جامی از زلال المیزان
رمضان ۱۴۴۱
ثبت دیدگاه