«أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذينَ يُزَكُّونَ أَنْفُسَهُمْ بَلِ اللَّهُ يُزَكِّي مَنْ يَشاءُ وَ لا يُظْلَمُونَ فَتيلا»
(آيا به كسانى كه خود را پاك و رشديافته مىشمرند ننگريستهاى؟ آنان حق ندارند زبان به مدح خويش بگشايند، بلكه خداست كه هركه را بخواهد به پاكى مىستايد و در ستايش آنان به اندازه رشته هسته خرمايى به آنان ستم نمىشود.)[نساء/۴۹]
در منطق قرآن کریم هیچ‌کس حق خودستایی ندارد؛ چرا که خودستاییِ افراد یا امت‌ها، با ظلم همراه است. البته اولین ظلم را به خود روا می‌دارند؛ زیرا خودستایی، آنان را گرفتار رذائل اخلاقی متعددی می‌کند که در دنیا و آخرت گریبان‌گیر آن‌ها خواهد شد. در مقابل این خداوند است که حق ستایش و تعریف از افراد یا امت‌های شایسته را دارد؛ چرا که در ستایش او ظلمی راه نمی‌یابد.
جامی از زلال المیزان
رمضان ۱۴۴۱
ثبت دیدگاه