قرآن کریم در مورد پناه بردن به خداوند از دو تعبیر استفاده می‌کند. گاهی مانند آیۀ اول سورۀ ناس، «أَعُوذُ»(ثلاثی مجرد) بکار میبرد و گاهی این واژه را به باب استفعال برده تا معنای طلب در آن اشراب شود:
«فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ». (پس هرگاه قرآن تلاوت مى‌كنى از خدا بخواه كه تو را از اغواگرىهاى شيطان رانده شده، پناه دهد.)[نحل/۹۸]
مطابق فرمایش علامۀ طباطبائی [المیزان۱/۲۸۴] هر پناه بردنی لزوماً به پناه گرفتن منجر نمی‌شود. بلکه باید از خداوند نیز در این مسیر، طلب یاری جست. یعنی انجام کار با شماست، اما نتیجۀ آن با خداوند متعال است. از نظر ایشان این مطلب یک اصل و قاعدۀ قرآنی است که انجام اعمال (به طور خاص اعمال خیر) در اختیار انسان است، ولی صفات و فضائل حاصل از تکرار آنها، به دست خداوند متعال محقق می‌شود.
جلسۀ تفسیر سورۀ ناس
آذر و دی‌ماه شیطان
ثبت دیدگاه