«اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّوم لا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْض»
(تنها خدا- كه هيچ معبودى جز او شايستۀ پرستش نيست- زنده و برپادارنده هستى است، نه خوابى سبك او را فرامىگيرد و نه خوابى سنگين كه از اداره امور جهان بازماند. آن‌چه در آسمانها و آن‌چه در زمين است از آن اوست و اسباب و علل همه از او فرمان مىگيرند.)[بقره۲۵۵]
«قیُّوم» در لغت به معنای پاینده و استوار کننده است. قیومیّت خداوند متعال نسبت به بندگان اوّلاً انحصاری و ثانیاً پیوسته و مستمر است؛ لذا دچار خلل و نقصان نمی شود، «لا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ». سِرِ قیّومیّت انحصاری و استمراری خداوند متعال نسبت به بندگان مالکیت حقیقی و مطلقۀ او بر هستی است«لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْض».
جامی از زلال المیزان
رمضان ۱۴۴۱
ثبت دیدگاه