«اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّوم»
(تنها خدا- كه هيچ معبودى جز او شايستۀ پرستش نيست- زنده و برپادارنده هستى است)[بقره۲۵۵]
لازمۀ قیّومیت انحصاری خداوند متعال نسبت به مخلوقات، این است که خداوند قادر، مراقب و مدبّر امور مخلوقات است، بر این اساس او تربیت کننده، رشد دهنده و محافظ موجودات نیز هست.
لازمۀ دیگر این قیومیت انحصاری، سلطنت و مالکیت مطلق الهی است به این معنا که هر گونه فعل و انفعال در هستی متعلق به خداوند متعال می‌باشد. البته این به معنای نفی اثر‌گذاری و اثرپذیری در اسباب و مسببات نیست؛ بلکه هر کدام از اسباب و علل در این عالم نقش شفیع و واسطه را دارند که با اذن و مشیّت الهی تأثیرگذاری می‌کنند.
جامی از زلال المیزان
رمضان ۱۴۴۱
ثبت دیدگاه