«قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَيَّاماً مَعْدُوداتٍ وَ غَرَّهُمْ في دينِهِمْ ما كانُوا يَفْتَرُون»
(گفتند: آتش دوزخ جز روزهايى اندك به ما نمىرسد [هرچند گناهان‌مان بسيار باشد]، و همين سخن دروغ كه آن را ساخته و به خود تلقين كرده تا باورش نمودهاند، آنان را در دين‌شان فريفته است. )[آل عمران/۲۴]
خودستایی پیامدهای متعددی را برای فرد یا جامعه‌ای که گرفتار آن شود در پی‌خواهد داشت؛ اول این‌که فرد یا امت خودستا، ناچار به دروغ‌گوئی خواهد شد. دوم این‌که خطاهای خود را یا نمی‌بیند و یا کوچک می‌شمرد. نتیجۀ این دو رذیله اخلاقی این می شود که عیوب و رذائل در آن‌ها متراکم شده و آن‌ها را رُشدناپذیر می‌نماید. پیامد سوم این صفت سوء، وعظ‌ناپذیری آن‌هاست:
«وَ إِذا قيلَ لَهُ اتَّقِ اللَّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالْإِثْم»
(و چون به او گفته شود: از خدا بترس و از تبهكارى دورى گزين، عزّت و شكوه خيالى كه با گناه و نفاق به آن دست يافته است، او را فرامىگيرد)[بقرة/۲۰۶]
جامی از زلال المیزان
رمضان ۱۴۴۱
ثبت دیدگاه