سخنرانی استاد تاج آبادی|”چیستی، چرایی و چگونگی” واسطه فیض بودن امام زمان(ارواحنا فداه)
برنامۀ پرسمان قرآنی| آیا فقط چهارده معصوم امکان هدایت باطنی را دارند؟
آنچه موجب امتیاز و برتری مقام امامت از نبوت میشود، نوع هدایتگری امام و نبی است ….
آن مسیحی، آن یهودی، آن اهل سنتی که عناد ندارد، استکبار ندارد، اگر فیض معنوی در اثر عبادت به او برسد، از مجرای امام است….
امام از باطن با انسانها پیوند دارد، لازمۀ این پیوند باطنی این است که قلوب ما انسانها، افکارمان، آرزوهایمان، غمهایمان، شادیهایمان، نزد امام حاضر باشد. امام از آنچه که در دلهای ما میگذرد، از ذهنهای ما می گذرد آگاه است. یعنی ما در پیشگاه امام مینشینیم …
« اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ»(نمل: ۶۲) یعنی امام. یعنی امام است که مضطر را می بیند، اضطرار را می بیند و اجابت می کند ….
آن انسان هایی که طالب حقیقت هستند، طالب معنویت هستند، طالب خداوند و نور هستند، امام است که ….
امام یک نسبت در ظاهر با انسان ها دارد، یک نسبتی در باطن. نسبت امام در ظاهر همان مرجعیت دینی و اگر شرائط اجازه دهد، زعامت سیاسی است. این ظاهر، پوسته و جسم امامت است.
ارتباط امام با هستی، ارتباط ویژه ایی است. همانطور که پدیده های هستی از خداوند متعال فرمان می گیرند، از امام خود نیز فرمان می گیرند ….
امام یعنی کسی که در فکرش، در تصمیمش، در روشش، در آرزویش، در راه و روشش، در دیدن هایش، در شنیدن هایش ….